Gewoon sneeuwklokje
(Galanthus nivalis)
Omschrijving en kenmerken
In februari, of bij zachte winters al in januari, toont het gewone sneeuwklokje zich als alleenstaande bloem met twee lijnvormige groene bladen. Meestal is dat niet zo goed te zien omdat er - vanwege de ongeslachtelijke voortplanting via bollen - meestal een heleboel sneeuwklokjes bij elkaar staan.
Het oorspronkelijk verspreidingsgebied van het gewoon sneeuwklokje is vermoedelijk Zuid- en Midden-Europa, maar reeds in de 15e eeuw werden de bolletjes (net als bij de winterakoniet) aangeplant op buitenplaatsen van kloosters en kasteeltuinen. Vervolgens zijn ze door de eeuwen heen verwilderd, en nu komen ze op veel plaatsen voor.
De bloem lijkt wit doch is feitelijk kleurloos. Het bloemblad bevat luchtbelletjes tussen de bladcellen die het invallende licht in alle richtingen weerkaatst, waardoor de mens het als wit waarneemt. Een fijngeknepen bloemblad is dan ook doorzichtig.
De vroegst bloeiende sneeuwklokjes zullen vanwege de kou zelden kruisbestuivend insectenbezoek krijgen, maar zelden is niet nooit. Onze honingbij en hommels halen bij gunstig weer uit de sneeuwklokjes een licht oranjekleurig stuifmeel en zelfs een kleine hoeveelheid nectar. Als er dan toch zaadvorming optreedt dan is er een grote kans dat het zaad vervolgens verder wordt verspreid via mieren omdat er aan het zaad een zogeheten mierenbroodje zit (een aanhangsel met voedsel dat door de mieren wordt gewaardeerd). Het zaad van het gewone sneeuwklokje blijkt in de Lage Landen echter nauwelijks te ontkiemen.
- Bloeiperiode : januari - april
- Hoogte, rsp. afmeting : 10 - 15cm
- bevlieging door honingbijen: (np)3
In onderstaand filmpje (opname: 8 februari 2011) is te zien dat het sneeuwklokje goed bevlogen kan worden.
<VideoFlv>/movies/Sneeuwklokje.flv</VideoFlv>
Pollen informatie
- apertuurtype : monocolpaat
- Afmeting : 17 x 25 mμ
- Kleur : Oranje