Septikemie

Bij mensen heet septikemie ook wel bloedvergiftiging, maar aangezien bijen geen bloed maar hemolymfe hebben moeten we bij bijen spreken van hemolymfevergiftiging.

Deze hemolymfevergiftiging ontstaat door bacteriën of rickettsiae] die tot in het hemolymfe van de bijen binnendringen via kleine wondjes, ademhalingsbuizen (tracheeën), haarwortels, etc. en zich daarna snel vermeerderen. De nomaal gesproken heldere hemolymfe wordt dan melkachtig wit.

De bijen verzwakken door septikemie snel. Ze worden lusteloos en gaan snel dood. Zo'n 60 tot 100% van de bijen die septikemie krijgen sterven hierdoor.

Septikemie staat meestal niet op zich zelf, maar treedt vaak op als een bijkomende infectie naast andere ziekten.

Kenmerken

De bijenhouder vindt voor de kast:

• weinig levenslustige bijen, en/of
• trillende bijen met gespreide vleugels, en/of
• bijen met opgezwollen achterlijf, en/of
• bijen met haaruitval (maar dat kan ook een teken zijn van roverij).

Dode bijen als gevolg van septikemie vallen bij het oppakken uit elkaar. De vleugels en poten laten gemakkelijk los.

Ondanks deze herkenbare kenmerken kan een definitieve diagnose van septikemie alleen door een microbiologisch laboratorium worden uitgevoerd.

Maatregelen

• Omdat de ziekte vaak als bijkomende infectie optreedt, zijn vooral de algemene maatregelen tegen ziekten van belang.
• Een warme en droge standplaats.

Navigatie

• Naar Overzicht Bijenziekten en plagen.