Bevruchtingsstation
Op een bevruchtingsstation kunnen gecontroleerde paringen plaatsvinden door er geselecteerde darrenvolken neer te zetten, en er voor te zorgen dat er geen andere darren in de buurt van de koninginnen kunnen komen.
Het afschermen tegen vreemde darren gebeurt grofweg op twee manieren:
- door het in stand houden van een voldoende grote afstand tussen het bevruchtingsstation en andere bijenvolken, en/of
- door gebruik te maken van natuurlijke barrières.
Een "voldoende afstand" is op zijn simpelst de volgende optelsom: (de maximale vliegafstand die een koningin op haar bruidsvlucht kan afleggen) + (de maximale vliegafstand die een dar kan afleggen).
Koninginnen leggen bij hun bruidsvluchten afstanden af tot 5 km en terug, darren 6-7 km[1]. Rondom een landbevruchtingsstation moet dus een bijenvolkvrije zone van 12 kilometer zijn. In de praktijk blijkt een koningin echter zo snel mogelijk te willen paren in een geschikte omgeving nabij de darrenvolken[2]. Welllicht daarom wordt over het algemeen een soepeler bijenvolkvrije zone van zo'n 10 kilometer ook nog geaccepteerd.
Op eilanden is het al voldoende om vanaf de kust een beschermingszone van zo'n 3 tot 4 kilometer te hebben. Darren mijden het vliegen over water omdat daar goede oriëntatiemogelijkheden ontbreken[3]. Op bijvoorbeeld onze waddeneilanden zijn op die manier zowel bevruchtingsstatons voor carnica (Schiermonnikoog) als voor buckfast (Ameland) ingericht.
Voetnoten
- ↑ F.J.Tiesler. Die Zucht der Hönigbiene. Eine Information zur Zuchtarbeit im Deutschen Imkerbund e.V. De door Pim en Tineke Brascamp vertaalde versie.
- ↑ Astrid Schoots. Darrenkometen als noorderlicht. bijenhouden, november 2007.
- ↑ Ook bij het ontstaan van darrenverzamelplaatsen zijn goede oriëntatiepunten van belang gebleken