Oxaalzuur
Oxaalzuur komt zuiver (of in derivaten) in verschillende planten voor. Hier kan met namen worden gedacht aan rabarber[1] en klaverzuring (Oxalis)[2], maar ook aan peterselie, spinazie, etc. Ook cacao (en dus ook chocolade), de meeste noten, bessen, bonen en bieten bevatten aanzienlijke hoeveelheden oxaalzuur. Aldus geconsumeerd oxaalzuur heeft wel als nadeel dat het calcium aan het menselijk systeem onttrekt.
Met zuiver oxaalzuur dient buitengewoon voorzichtig te worden omgespringen:
- Zuiver oxaalzuur irriteert de binnenkant van de keel, en kan fataal zijn in grote doses.
- Langdurige of herhaalde blootstelling aan oxaalzuur kan schade aan de nieren toebrengen. Sommige Nierstenen bestaan voor het grootste gedeelte uit oxalaten.
- Aan de ogen kan een kleine hoeveelheid stof oogirritatie (gekarakteriseerd door rode en waterige ogen) veroorzaken, langdurig contact kan schade aan het hoornvlies of zelfs blindheid veroorzaken.
- Herhaalde blootstelling aan de huid geeft letsel van de huid, huidontsteking of zelfs brandblaren, afhankelijk van de exposieduur.
- Inhalatie van oxaalzuur kan verschillende gradaties van longschade en irritatie aan de luchtwegen veroorzaken, gekarakteriseerd door branderig gevoel in de keel, kuchen en hoesten. Grote hoeveelheden kunnen verstikking, bewusteloosheid en zelfs dood veroorzaken.
Oxaalzuur kan ook gevonden worden in huishoudproducten en anti-roestmiddelen. Een oplossing van 1:10 wordt gebruikt om 'het weer' uit hout te verwijderen en is te koop onder de naam 'ontweringswater'.
De bijenhouderij gebruikt oxaalzuur als middel ter bestrijding van de varroamijt.