Bijen-behuizingen
In de vrije natuur zoekt onze honingbij zijn bewoning in holle bomen en rotsspleten. Holle en daardoor vaak zwakke bomen worden in ons cultuurlandschap echter niet meer toegestaan, en rotsspleten hebben we hier nagenoeg niet.
Als alternatief stellen speurbijen zich regelmatig tevreden met de krappe ruimte tussen spouwmuren, maar de daarop volgende intrek van een bijenzwerm wordt door de menselijke bewoners van het betreffende huis zelden op prijs gesteld: de bijen worden verwijderd.
Heden ten dage is onze honingbij voor het vinden van een onderkomen[1] dan ook grotendeels op de hulp van de bijenhouder aangewezen. De historie van het bijenhouden is voor een groot deel dan ook een historie van steeds weer verschillende kenmerken van bijen-behuizingen.
De in Imkerpedia opgenomen bijenbehuizingen[2] zijn onderverdeeld in:
Voetnoten
- ↑ In de taalgebieden om ons heeft men een apart woord voor het onderkomen van bijen. In het duits spreekt men van 'beute', in het frans van 'ruche', en in het engels van 'hive'. Oorspronkelijk lijkt dat ook in onze taal het geval te zijn geweest met het woord 'korf': in het boek "Volledige Beschrijving van alle konsten, ambachten enz. 14e stuk: De honingbijenteelt, Dordrecht 1797, (Hollandsch dialect)" is sprake van ‘Strookorven, kloskorven en houten korven’. Ook in het dagelijks spraakgebruik wordt door de "leek" aan menig imker gevraagd 'waar hij zijn korven heeft staan', 'hoeveel korven hij heeft', etc. Toch is het woord korf niet goed als vervanger voor bijen-behuizing te gebruiken. Stel, je omschrijft een Segeberger als een soort geisoleerde korf. Dat gaat toch echt niet werken.
- ↑ Forum-deelnemer Gerard Vos heeft op zijn site http://www.bitsandbees.nl jaren een opsomming van verschillende bijenbehuizingen bijgehouden. Op initiatief van Gerard zijn deze naar Imkerpedia overgezet en sindsdien ook door anderen aangevuld.